közün ateşe döndüğü bir karabasan
yanıyor
yangın yeri yürek
kalabalık sarmış etrafı
’’hu’’ diyor kadın bir söndüren yok mu?


su diyor kadın
su verin son kez kuruyan dudaklarıma
içemem pamuk gezdirin usulca
öyle bir kurudum ki
ağzımı açmaya dermanım kalmadı
ölümüm aynaların arka yüzünde görünmüyor
herkes kendine bakıyor
herkes yalnız kendini karşıdan görüyor
ağzına geleni ilmek ilmek
başkasının boynuna örüyor.


dil söyler yara gibi bazen
yara var da açar mı?
yoksa ilk yaraya neşteri o mu banar?
sonra da inandığı yalana doya doya kendisi mi kanar?


gözle görmeden inanma
gözünle gördüğüne bile Bismillah de
tekrar çevir yüzünü Rabbine derken
ne kadar kolaydır kendi elindeki kelepçeyi
başkasına takmak gücü yetene
sonra da var olanı söküp atmak kalbindekine...


susun yangınlar gürültü etmeyin
onca orman yandı daha fidanken
bir aşk intihar etti kendini içine atarak
fidan benden geçti dedi kadın ben kendimden
can canandan geçti can kendinden.



Ayvazım DENİZ