Bazen içimden senden nefret ettiğim aklıma geliyor.
Bazen de, seni sevdiğim.

Öyle bir yerde yaşıyorum ki;
Öyle avuntusuz,
Öyle alabildiğine bitkin,
Ve öyle acımasız,
Ki; ben,
İçimi kanatarak,
Dişlerimi sıkarak,
Dilime susmayı öğreterek,
Özledim seni.

Bir odanın içine kilitlemişim kendimi.
Karanlık bir odanın içine.
Bir bilsen, nasıl kendine kapanan bir kapı gibi,
Kendi içime kapandığımı.
Güneşin odama hiç doğmadığını,
Karanlıklar içinde nasıl kaldığımı,
Nasıl karanlık bir tabloya yüzümün döndüğünü,
Ah bir bilsen,
Seni nasıl özlediğimi.

Dışarda güneş var biliyorum.
Biliyorum çocuklar oyun oynuyor sokaklarda.
Sokaklarda insanlar gülüyor.
Yürüyorlar aşk ile, sevda ile.
Sıcak bir tebessüm var yüzlerinde.
Ellerinde uçurtmalar uçuruyor çocuklar.
Koşuyorlar, gülüyorlar, eğleniyorlar.
Ve ben karanlık bir odanın içindeyim.

Bazen birden irkiliyorum.
Bir düşün içinden d/üşüyorum.
Dimdik yamaçlardan düşer gibi oluyorum.
Ellerin, yüzün, dudakların değiyor tenime.
Keşke diyorum.
Keşke yanımda olsan,
Tutsam ellerinden,
Tutunsam sana,
Hiç bırakmasam,
Hiç bırakmasan beni,
Ve mutluluğu yeniden kurarcasına,
Ve keşvedercesine aşkı,
Delicesine sarılsam sana.
Mavisine sarılır gibi bir denizin.

Hiç usanmadan yürüsek,
Bıkmadan birbirimizin gözlerine baksak,
Gülümsesek uçan kuşlara,
Göğe haykırsak,
Haykırsak mutluluğumuzu,
Kıskandırsak, denizi göğü aşkımıza,
Ve martılara el sallasak,
Biliyorum sen düşümün bir parçasısın.
Özledim seni.
Özledim.

İbrahim Dalkılıç

13/12/2014
izmir