Gökyüzü yaşamdan uzak değil.
Mavi özgürlükten uzak değil.
Boşuna ölmüyor bu çocuklar.
Bu çocuklar özgürlük kucaklamış,
Göz bebekleri okyanus gibi mavi,
Ve alabildiğine sevgi dolular.

Bu çocuklar, özgürlüğün bir parçası.
O kurak topraklarda filizlenen bu çocuklar.
O sokaklarda direnen bu çocuklar.
O zindanlarda yatan bu çocuklar.
O işkencehanelerde,
O faili meçhul cinayetlerde,
Ve o kahpece kurşuna hedef olan bu çocuklar.

El ayak buz kesmiş buralarda.
Gözler kör,
Kulaklar sağır,
Ah vurdum duymaz,
Sıra bana gelmez diyenler.
Armut satar gibi insan satanlar.
Siz özgürlük nedir bilmeden öldünüz.
Ama, bu çocuklar özgürlük uğruna yaşıyor.

Kimi derilerini yüzüyor.
Kimi kanını akıtıyor.
Ve kimi diri diri gömüyor bu çocukları.
Ama bilmiyorlar ki;
Bu çocuklar hiç ölmez.
Bu çocuklar yüreğe gömülür.
Yürekte yaşar.
Mezar kabul etmez bu çocukları.
Yüreklerin sahiplendiği kadar.
Zifiri bir zindan,
Paslı bir korkuluk,
Ve küf sarmış bir ranza,
Ve koca bir ceviz ağacı,
Avlunun orta yerinde yeşeriyor.
El ayak buz kesmiş buralarda.

İbrahim Dalkılıç

12/12/2014
izmir