büyüklere saygı küçüklere sevgi
değil miydi
ahdimiz

en çok da
bu söz ağrıma gidiyor

vasiyetimdir
okul çantamı fakir bir çocuğa
verin
uçurtmamı göğe salın

boya kalemlerime büyükler
uzanmasın

küçük bir çocuğa verin
bulutları pembeye
çiçekleri sarı mor turuncuya
gökyüzünü maviye boyasın

bir çok şey de
gözüm kaldı

yok yok istemem
alın
dünyanızı sizin olsun

unuttunuz mu
ben
çocuğum

benim yok ki param pulum

varsa yoksa
masal kitaplarım
varım yoğum
oyuncaklarım

sarı topacım
mantar tabancam
renk renk balonlarım

uzaktan kumandalı arabam
içinde gökkuşağı saklı
ışıl ışıl
misketlerim

pembe renkli
bisikletim
sarı saçlı mavi gözlü
bebeğim

onlar
yanlız kalmasın
benim gibi hiç biri
ağlamasın
sönmesin gözlerinin feri
al yanakları solmasın

hepsini arkadaşlarıma verin
ben oynayamadım
bari onlar oynasın

toprağıma hiç bir büyük eli
dokunmasın
amcalar
uzak dursun
cansız bedenimden

verin ellerine kazma kürek
küçücük elleriyle
mezarımı
çocuklar
kazsın

tabutuma
dedemin seccadesini örtün

gül ağacı dikin mezarıma
can suyunu babam
döksün

affet beni
gönül koyma
ağlama babam

beni bundan sonra
tek anneciğim
öpsün

isterim









Ne olur Allah’ım, ölümü öldürme

Değil midir ki muradı
Aşk_ı vuslat her kulun
Ölüm binektir, dünya gurbet
İlmek ilmek dokuyorsak ömrü
Elbette çağıyoruz ölümü
Veren sensin, alacakta sensin elbet
Şükür Rabbim Şükür
Ölüm ne güzel nimet