çiçekler naylon, yapay
kelebekler canlı
can katmak istiyorlar doğaya
istemiyorlar tutsaklığı
kanat açıyorlar çaresiz
dışardan içerisi görülmeyen pencere camlarına
her çarpışta bir çerçevede
zedeleniyor düşleri


çıkıyor salonların aralık kapısından
hava ağır
güç nefes alıyor insanlar
zorlarken kalıplarını çatlıyor yüreklerinde bir damar
ölüyor çiçeklere uçtukça kelebek
önce soluyor mavi rengi
sonra düşüyor kanatları
umuda sıkılan zehirden
ağlıyor anneler


otur diyor dumanlar arkasından bir ses
eski günlere çevir yönünü
çevirir gibi kıbleyi terse
doğu ölsün
yaşat batıyı her yönden
onlar zenginlesin
öl sen!


hortlat eski yazıyı
gerek kalmasın Türkçeye falan
yavaş yavaş uyuşturduğun gibi halkını
yavaş yavaş oku mezar taşlarını
rahmetliler ters dönsün
yattıkları yerlerde
kurulsun eski düzen


uçmayın kelebekler
gazlı, sızılı bu havalar duman
çiçekler yapay
düşler kâğıttan
tükensin odaların oksijeni
ölün


kimse bilmesin niçin öldüğünüzü hem
saraylarında keyif çatsınlar
gömülüşünüzün üstünde
törenler yapsınlar
gülsün el





06. 12. 2014 / Nazik Gülünay