eski zaman aynalarında
bulanık bir acıyla uyanır düşüm
hiçbir anıda ansızın değilsin
bütün kargaşamda böyle upuzun
ayağımı attığım uçurumun sonunda
yine o aynı kendim...

gözümün takıldığı an dipsiz kuyu
hiç ölmeyecekmiş gibi uykusuzum
boyaları dökük bir romandan indim
yapraklarının karıştığı ikindisizliğe
hüznüm uzun...yağmurumdan korun...

şehirler sensizliğiyle birbirine benzerdi o zaman
şimdi bensizliğiyle de benziyor bir de
iki defa eksilttik ya dünyayı
bir defa bile ölemedik bu yüzden
ölüm yaşayanların bahanesi
ayrılık bizim bahanemiz
adlandıramadığımız zamanda
kaybolduk ya bu yüzden
kaybolduk uzun
kısacık ömürde...

günün hay huyu içinde ellerim terli
uçurtma yıllarımdan kalma bir umutta
kirli bir mecburiyetin adıydı sensizlik
bir pazar günü bir kasabaya uzaktan bakar gibi
acırken yalnızlığım...

sığındığım yalnızlığın tınısıyla sayıkladığım
fısıltısız bir uzayı kaplayan bir evren türküsüydün
sanrısız
yanılgısı sadece kendisi
sonrası büsbütün en doğrusu
bana bakan yanları çocukluk günlerinin...

"hiçbir yağmuru tam yaşamadım
bütün yağmurlar aklımın sana gittiği anlardan eksik"

"ama önce bulutlarımızı tümleyelim
işe gözyaşlarımızdan başlayalım:
sen hep yanımda ol ve hiç ağlama
ve bütün yağmurları geriye dönük
birlikte yeniden düşleyelim"...

"aramızda yalnız bir duru göl kalırsa
üzülme
o kalplerimize ağlamadan bakabilmenin gerekçesidir
insanın kalbi en acımasız mezardır ya...
birlikte yeniden düzleyelim"...


Kağan İşçen