Mamafih düşersin kalemimden,
Gözlerim gözlerini aramaya başlar.
Ve başlar sevmelerin korkusu.
Düşlerimden düşersin ansızın.
Ve ansızın ucu yanar aşkların.
Ucu kırılır kalemin.
Biçare kalırım.
Yorgun, argın, yitik.
Ve başlar sevmelerin korkusu.
Kameri şavk dalgalanır zihnimde.
Zihnim yalanlara başlar kalple muhabbetinde.
Başlar inkarcılık oyunları.
Sonra tan ağarır gökyüzünde.
Ağarır ansızın bir kaç tel saçım.
Ve başlar sevmelerin korkusu.
Can siperane saklanırım yalnızlığa!
Kapanır gözlerim, çayım soğur, yanar izmarit.
Derin bir nefes çekerim, içli.
Sonra med cezir sıtmalar yüreğimde.
Karanlıklar içinde ısınmaya çalışırım.
Kaçmaya çalışırken aşktan,
tuz basılır sanki kanayan yaralarıma.
Kalemim yazmaya hevesli.
Ödüm kopar kalemden!
Ve başlar sevmelerin korkusu.
Hanidir korkarım.
Lakin kar etmez kaleme.
Kalem başlar yazmaya.
Harf harf, hece hece.
Beynimde fonlanır sevdan.
Aşkla dökülürsün kağıda.
Kağıt naralar atmaya başlar ansızın.
Katre katre ağlar şirler.
Korkmaya başlarım çocuklar gibi.
Bilirim çünkü vardır her yolun bitişi.
Sonra sadece sesin kalır zihnimde.
Ve gözlerin mürekkebi olur şiirlerin.
Beklemeye başlarım hınca hınç, aşkla.
Bilirim dönüşü yoktur gitmelerin.
Sırf bu yüzden,
Başlar sevmelerin korkusu...
AYAZ BARAN
(10.09.2014)