Hüzün’e doymuş tüm şiirler ,tokluğum
yine de sana doymuyor aç yanım
gitme kal diyesim varda
sen yinede kalma
iki yalandık
bir doğru edemeyen

Oysa
hiç ölmeyecek
adına bağışladığım şiirler
menzil sendin
sapa yoku
ufuk sendin
gayrısınada
hacet yoku
gerekte yoktu

Varsın zaman
unuttursun dünü
güne çalınsın hüzün
dünü unutmuşsa söz ,
varsın
bu gün inti/hara meyillensin aşk
şimdi
ölü denizler
ve dalgalarından yoksun sahiller kadar
suskun yüreğim

Bitiyoruz
d/üşüyorum kayboluyorum hüznün girdabında
Söndürdün gök/yüzündeki tüm kandilleri
Aynalara baktığımda
sana tebessüm ederdi eskiyen yüzüm
şimdi
gri bulutlarda saklı güneşim
hani
doğacaktın hesapsızca yarınlara
gülmeyi unuttuğum tarafımdan
söyle nerdesin…

belki bir gün diyerek
tohumlar ektim kıraç topraklara
Umuttun’ya unuttuğun kadar
Fazlası ben eksiği sen
Umutta yok sende yok
Sen yoksan kimsemde yok
suskuma sakladığım
bi/adımsın hep ötemde

virgüllerle uzayan şiirlerimin
koyamadığım nokaktaydın
ömrüme iliştirdiğin bu aşkı
noktaladım say
yok saydığın varlığım kadar yok say.



Can Cezayir Aydemir