usul usul tenhalaşıyoruz bir yanımız çoğaldıkça
çıplaklığından dilimizin
sesimiz üşüyor..
avurtlarımızda bezgin tınısıyla hergün
göğün kucağına kanatlanıyor saydamlığımız
ve dostlarımız kurumuş bir dal oluyor biz uzanınca
farkındayım..


yüzümüzde lirik bir ömrün iz düşümü
genzimizde koca bir gömütlük
hohlayıp birbirimizi,kalınca giyiniyoruz
ortalıkta bırakıyoruz en mahrem sözlerimizi
hiçliğimiz koca bir dağı andırıyor
öldürüp kelebekleri bolca gülüşüyoruz sonra
az susmak çoğu şeyi sıradanlaştırmaktır çünkü…

en tutarlı yanı yalnızlıktır yaşamın
ve hiç bir incelik yakışmaz hayatın argo duruşuna
farkındayım..
bu yüzden siyah bir zeytinle katıklayıp sabahı
varoş sokak kedileri gezinirken düşlerimde
babamın adını sıkça anıyorum son zamanlar..



farkındayım
bir deli kadar anlamıyor kimseler söylediklerimi
ve kimseler bilmiyor
kendimi daha kalabalık hissetmek için
ağabeyimin şiirlerini okuyup
gölgemle konuştuğumu…hakan garip