Sessizliği alkışlayan gözlerini
Bir çığlığın gümrahlığından yeni almıştı
Artçı sözlerin depremleriyle
Buluşan dilini ağzında hapsetti bu yüzden
Seccadesiyle yüzleştiği an günahını
Yandı tövbesinin etinde
İçine sokulan mazeretlerin hepsini erteledi
Artık daha çok susacaktı yüzünü
Ve her şeyi konuşacaktı içiyle
Şakaklarında biriken kararlılığını
Yada ölmenin çırağını yakacaktı omuzlarında

Ucuz kelimelerini unutup
Uzun soluğuyla uyanacaktı sabahı
Ve daha gayretli asılacaktı ecrin küreklerine
Gün başlamadan kavilleşip kalbiyle
Her sokağın çocuğuyla üşüyecekti mesela

Hiç soğumadan iyiliğin hamuru
En taze mutlulukları armağan edecekti hayata
Sımsıcak bir ekmeğin içine saklanıp
Mis gibi kokacaktı
Aç bir çalışanın ellerinde

Kan emici bankaların küfrünü örtmeden
Geçecekti önlerinden
Ve kadehlerin süfli dudaklarını öpmeden
Köreltecekti nefsini meyhanelerin

Ah daha çok şey vardı kalbinin aklına gelen
Ama gün yeter miydi
Gönlünün bereketini harcamaya
Bilmiyordu

Aceleci davrandı bu yüzden hayrın yarışını
Gül-Şah’ın teninden okuduğu gayretle
Duasını söyledi makama
“Gayret kendinden yardım Allah’tandı”