MEVSİM….



Ben üşürdüm mevsim örterdi üstümü…







Şiirler yağardı akşam ağlarken bu şehre
Üşürdü dışarıdaki ağaç, dalında tünemiş kuş
Ve şarkılara kalırdı ufaktan ısınmak…



Sonbahar susardı bir parkın kenarında
Buğday bekçisi güvercinler dururdu
Herkes giderdi…giderdi paltosuna sığınarak
Rüzgarlar süpürgesiz çöpçü

Ayrılığın enkazı kazılırdı kar dökerken
Ve üşürdü tüm evler
Ben yokluğunda boş sokaklarla konuşurken
Bir sevdiğim kelebekler sadık beklediğim bu yerde…



Sen gelmezdin ay düşerdi üstüme
Az yıldızlara sarılırdı dudağım
Ansızın bir türkü olurdu yokluğun
Ankara’da kar öncesi sulu sepkenler...


Birazdan beyaz dökecek yükseklerde sen
Başımda kır
Bahar tadında bir vakit gibi karşımdaki resim
Saatlerde “Sonbaharın Göz Yaşları”



Ben düşerdim kaldırımlara camlardan
Perdeler sallanırdı
Odalarda derin bir yalnızlığın izi
Paslı ziller ecelin elçisi…