Karışık Şiir

Seninle sevişmek ; evrensel bir iklim düşürmektir dışarıdaki mevsim döken ağaçların gölgesine…


Sen gelirdin gece yıkılırdı
Üşürdü dışarıdaki akşam
Düşerdi zaman ansızın duvarlara
Aklım dolaşırdı dar odalarda
Ve sen bir şiir olurdun sarılırdın boynuma…

Ey sen ne güzelsin sonbahar türkülerim
İçerde düşler
Dışarıda yokluk
Bana en aziz dost nakaratındaki yalnızlık…


Kabuk tutmayan ayın utangaç yüzü
Var sen de söylenme
Bu karanlıklar boğarken koridorları
Bilmez misin tökezler adımlarım
Ve aynalar yüzüme unutkanken bu vakitler…


Şimdi bir şiirin önünde öldürülmek ne de güzel olurdu
“ben ölürsem akşamüstü ölürüm” demiş biri
Beni tutanaksız bir gece vakti sunun toprağa
Sakın çağırmayın kimseleri
Bir erkenci kuşlar olsun yanı başımda
Ah buğdaylar ! sizde gelin yeşertin üstümü….

II

Taşların şarkısı şu
Akıp dökülen bu sular
Tanrıların sesi her şey
Dökülen şelaleyi dinleyen ay
Ve kendiliğinden yeşeren kutsal ot…

Kılıçlar suskun ateşin aşkında
Dövülen korlar
Çekiç sesleri ve deli rüzgar
Kasırgaların yelesinde kırlangıç yuvaları…

Uçurum kenarında kendi derisini diken(i)
Paslı iğneler korkutmaz
Çekilirken canlar
Her kuyu bir denizdir Yusufçuklara
Şems’in izlerinde susmaktır az ölümü sevmek…

Ve aşk yaşamaktır karasal bir iklimin tüm sesli korusu olan serçelerle bir olup yeni güne uyanırken gökyüzünü sebepsiz öpmenin ilk lezzetidir bakışların kahvaltısında…
Ve her uyandığımız gün cennettir nefesimizde, mesela ne güzel duruyor açık pencereden gelen serin hava..Bu yüzden yakabilirsin tavanları yıldızları görmek için…