OYSA…


“ Oysa tanrılar da çıldırırdı..”

Şarap rengi aktı musluktan sular
Kan nehirlerinde boğuldu tüm balıklar
Taşan çaylar solgun şarkıları göğe söyledi
Karanlık kelimelerin kutsal yanlarında ayın şavkı…



Gölgelerin krallığına kaldı ölen çocuklar
Topraklar kılıçlarla kazındıkça yükseldi…yükseldi …yükseldi….
Yıkık kentlerden ruhunu salanlar koştu…koştu..koştu…
Eriyen mumların etrafındaki o ayinler ve elçiler…



Bakire bir çınarın yaprağı uçup rüzgara seslendi
Puslu bir havada çürümüş insan eti salındı
Kuzgunlar dik yamaçlarda çiğnedi her şeyi
Gecenin kederi acımak olurdu insanoğluna…



Dövülen közden çıkmış kelimelerin mahpus suskunluğunda
Ahlar taş duvarlara damlar damlar damlar
Su kudurur an geldiğinde sahte aydınlıkta
Şatolarında veba besleyen sahte krallar
İntihar kokulu doyumsuzluğu çıplak girer yatağa…



Kabusların intikamı yastıklarda yaşar
Barışın elçisi melekleri öldürenlere itaat eden şeytan
Sadık hizmetçisine bir ampulün dibinde dua eder
“Tanrını öldürdüğüne bana inandırdığın an bu dünyayı sana sunacağım.”




Tanrının yerdeki merhametini satanlar
Bedeninde gezen kurtçukların kendilerine bir lütuf olduğunu anlamadılar
Cehennem köşkü şimdiden kuruldu bu yüzden
Oysa dokunsaydılar dışarıdaki otlara
Bu kadar yanmayacaktı yürekleri
Araflar kısa ince kıl köprüler ve iyi ki varsın ey cehennem…



Ey Tüm Tanrılar ne kadar çıldırırsanız çıldırın
Ben güzel bir şarap içtim içimdeki tapınakta kutsanırken
Yakın yakın benim içimdekileri…
Meryem ağlamasın biri gelip beni öldürsün
Ya da sen gel çıldırma gel hükmünü ver
Aksarsa dilim kes düzense yak da kavur beni de
Ama şeytanın dokunuşuna bırakma beni