I.


bir rüyayı bölüştüğümüzü sanarak bekledik ilk akşamı
en çok bulutlardan dem vurduk ya hani
ömrü anımsatan kederli geçişlerini
evler soğuğa teslim
caddeler son umuda hazır
cigarası dudağına yabancı öyküsüzün
cigarası sönmeye yüz tutuk
hasta ihtiyarlar ölüm korkusuyla sıkı fıkı
hiçbir çocuk okul kaygısı çekmiyor o sayrılıkta
ışıksız
bir rüyayı bölüştüğümüzü sanarak bekledik
meğer ilk akşam bizi beklermiş
sanmamakla bir gerçeği bölüşmek için...

II.

hep en sonuna gelirdin yalancıktan oyunumuzun
oyun yav işte bir de yalancıktan
namussuzum
yanakların hepimize yetecek gülüşle dolu
ağustos sıcağı umurunda bile olmazdı ya
ben en çok ona hayrandım
saçlarında sokağın taze kiri
ayakların yara bere içinde
sen değil sanki ömrün küfür
buna da en çok "son/gül"...
küçük dişlerinin arasındaki ıslıktan
hangi yaralı öksüz nasiplenmedi ki
belki en çok gülsüm ya da gene en çok "son/gül"...
kusura bakmasın kimse ama seni kimse yakalayamadı
ne başa çıkmakta ne de kalmakta sona
bir kahraman edasıyla boylu boyunca
çırçıplak uzanıp da önümüze
burnundaki kan pıhtısıyla gözlerin yumuk
sanki tüm karanlıkları gözlerine hapsedip de
bizi aydınlığa eriştirir gibi hani
ölümle de başa çıkıp kaldıydın ya yaşamakta sona...
şimdi o sokağa girince ilk sen geliyorsun aklıma
unutmakla tümden başa çıkıyorum
ve son sen kalıyorsun aklımda...
böyle yalana geç
doğruya erken yaşamaktan memnunum
dostum
ne delicesine özlemlerim yorgun
ne de böyle can hıraş bağırmaktan yorgunum...
yalansam namussuzum...

kağan işçen...

o’na...