“Hiç bitmeyen mevsim bahardır.
İçinde kar da yağar, fırtına da kopar.
Ama çiçekler açmaya hep devam eder.”

Ve bir bahar günü…
Matemin rengi siyah bugün,
Ağıtlar, sessiz çığlıklar arşa yükseldi.

Acının günü üç,
Sonrası dozu düşürülmüş sistemli yakarış.
-Ya sonra, sesini duymadan elini tutmadan “anne” demeden nasıl yaşanır.

Sen beni kundağa sarıp okşarken,
Ben seni kefene mi saracağım…

Of anne!

Silmiyorum gözyaşlarımı,
Sen varsın diye her damlasında,
İçime çekiyorum acılarımı,
Yüreğime gömüyorum sancılarımı
Ne giden günler umurumda nede geceler.

Sevgi tohumu ile ektiğin çiçeğindim anne
Öfkeli rüzgârlar sarsıyor beni direnemiyorum
Keşke sen olsaydın yanımda anne

Sensizlikten üşüyorum anne,
Bedenim buz kesti sonra seni düşünüyorum
“Ya sen, sen anne orda üşüyor musun?”

Hasretin arşı aştı yine
Varlığın hayata can suyu,
Yokluğun cehennem ateşi.
Sensizliği bile düşünemezken,
katlanıyor zorunda kalmak ne acı!
Allah’ım dayanma gücü ver bana.

Ne vardı bırakıp gidecek,
her yerde hayalini görür oldum.
Uykular zaten haram oldu.
Vuslatımız mahşere mi kaldı.

Menfaat diz boyu
Bir tek sen, sen anne karşılıksız emek veren.
Bu ne kutsal bir vasıf sermayen sevgi.
Nasıl ödenir bu hak!

Gönlümdeki kırılan umutlar,
Ayakları cennet kokulum,pamuk kalplim.

“ Sen gücünü nerden alıyordun ki?
Benim gücüm tükendi be anne.”

Beni ikrar eden, gözlerimdeki hüznü tefsir edendin…
Şimdi çölde boynu bükük kardelen gibiyim.
Kızgın kuma, güneşe düşman,
Kışa hasret.

Anne kokan evlere girilmiyor…
Açlık gibisin anne, ben sana hep acıkıyorum.
Ve bilmiyorsun yüreğimi, yüreğinde unuttuğumu…


Müjgân Pekdoğan
Eylül 2013 / Akşehir