süzülüyor
nefes alıp tekrar havaya
rüzgarın ezgileriyle
sağa sola savrulan veda töreni

dönüş yok levhasının anımsattığı
daima ileriye gitmenin bir sonu olsaydı
milyonlarca yıl yağmur gözeneklerinin açlığını
doyurma telaşı ile varacağı şekil arasında
ilişkiler kurmazdı

şimdiki zamanın sürücüsü olarak
aynalarla dostluğumu çoğaltmayı
çıkış yolu olarak düşünmüyorum

insan kendi yüzünün netliğini anımsamaktan
men edilmiştir
uçsuz bucaksız simaya sahip bir gölgeyle karşılaştığında
ve benzeme çabasının karanlığında
aynalar seni tanımıyor olabilir

herhangi bir ağaç olarak
uzayıp yaprak astığımı hatırlayacak kadar güneşe doymak
köklerimden sonsuzluğa doğru
koşan sihrin labirentlerinde kendiliğinden
yol almak hiç de anlamsız değil

lakin içine düştüğümüz karamsarlık
karma bir ağzın lisanını konuşuyor olacak.