hiç sevmemiþim meðer ben
sevda köpük köpük sahilimi dövdükçe
ayaklarým ýslanýr diye sýðýnmýþým güneþin kucaðýna
kurumuþ çiçek gibi yanmýþým bir defter arasýnda.



kýrgýn Bektaþi gibi
her yaptýðýmý elzem sayýp
kendimi beðenmiþlik vuslatýna sarýlmýþ
inkar denizinde boðulmuþum bihaber.



suskun duruþlarýma kanma
öyle çok kelimelerim var ki dilime sürülen
ama utangaç gecelerin yüzü kýzarmasýn diye
saklýyorum en uzak yýldýzýn gözlerinde
arada birkaç cümle uzanýp öpünce alnýndan
kýzma bana ne olur
ne olur öpülesi dudaklarýmý kurutma bu kadar
çatlamýþ toprak gibi muhtaç etme kendine.



katran karasý gözlerini çek üzerimden
o daðlarýn zirvesi gibi soðuk sitemlerle ördüðün
cümleler düþmesin dilinden
kardelenin boynu bükülür
biraz daha küser yürek ’sevdasýna’ bilemezsin
keskin býçak gidiþini sürtme üstüme
’kesilirim’
boðazý kesilen ceylan gibi düþerim gölünün kenarýna
’neden’ diyen bakýþlarýma bakar kanarsýn..



býraktýðýn uçsuz bucaksýz uçurumun baþýnda üþüyorum
sazýnla çaldýðýn yalnýzlýk türküsünün en son mýsrasýyým ben
tövbe dediðim dilim lâl
tutsak yüreðim kafesini parçalar
bana seni nasýl seveceðimi öðret
bir çocuðun ilk kelimelerini yazmasý gibi
yazmayý göster kendimi alnýna
öðrenmezsem namerdim.



Ayvazým DENÝZ