Bir teşekkür borcum var sana

Yıldızlar neden durur sanırsın ki gökyüzünde?
Hepsi seni temaşa derdinde
Gökyüzüne baktığımı görenler anlamazlar ki
Yıldızların bana hep senden bahsettiklerini…

Menekşelerden dinlemiştim
Şenlik bir obanın ortasında

Eskilerden bir menekşe varmış,
Her sabah yanında ki nehirden
Bir ceylan suya kanarmış.
Aşk bu yeri zamanı mı varmış
Menekşe ceylana sevdalanmış

Bir zaman ceylan görünmemiş
Menekşe göğe küsmüş
Kapanmış kendi içine
Toprağa küsmüş
Çıkartmış köklerini
Toprağın üstüne

Obadaki her çiçek şaşırmış bu haline
Rengi solmuş menekşenin
Kokusu gitmiş, yaprakları
Döküldü dökülecekmiş.
Sonra bir gün ceylan gelmiş
Meğer ceylana hastalık düşmüş
Ceylanın tüyleri buruşmuş
Kulakları düşmüş
Yıldızlar hepsini menekşeye söylemiş.

İşte bu yüzden
Bütün can suyunu
Ceylan için biriktirmiş
Kendi hiç içmemiş.

Ceylan geçerken tam üzerinden
Fark etmiş menekşenin kalbindekini
Menekşenin can suyu ceylana
Abı hayat imiş
Ceylan çiğnedikçe dirilmiş…

Solsam da, cismim düşüp karışsa da toprağa senin için bir ab-ı hayat taşırım. Görmemişsin basmış geçmişsin, bir gün olsun yüzüme gülmemişsin umurumda olmaz ben yine senin için ab-ı hayat taşırım. Toprak ana ve gök babadan başka kimseye minnetim yokken neden sana karşı bu borçlu hissedişim? Soracağım bunu ulaştığım da gök babaya.
Annem demişti bir ceylan basıp ezmesin seni diye toprağa değsin başın gerektiğinde. Affet, ben öyle edemedim anne. Yaşamak için eğilmedim, yaşatmak için çiğnendim…