bir bölüm var içimde bana ait
kimsenin kirletmesine izin vermediğim
yoğun duyguların sevgiyle birleştiği
orada açarım tertemiz gönül sayfamın yaprağını
istediğim resmi çizerim
kelebekler kadar özgür bir kadın
ruhunun aynasına aşkı yazar
lekeli parmağını dokunup da silemez kimse
uzatır bütün insanlara o, karanfil elini



insan demesi yeter
keskin sirke gibi olsa da dili
görse de kardeşlerin nasıl boğazladığını birbirini
umudu kuş gibi kanatlanır gönlünde
düşlerinin kadehi dolup taşar
sınıra yığılmışken bile asker
hücuma hazır bölgede
hazır ol der yaşama
hazır ol yarın
sorulacak bu günlerin hesabı
sevgiyi tanımayan, saymayan insandan!



bir bölüm var yalnız sevenlerin ayak bastığı
kar gibi beyaz, saf, o kadar temiz
düş kurmayan, hayal etmeyene yer yok burada
onlar kendi küfürleri içinde
öldürür hayatı
dönüp bakmadan yürürler arkaya
kanlı izlerini bırakıp
kaç kadın ister ölümünü
sevgi düşmanlarının
ölümü tanımayan çocuğun
gözlerinde gördükçe
yaşam pırıltılarını!





01. 10. 2014 / Nazik Gülünay