sevdiğim eylül de gidiyor
hüzünlerini tutuşturup elime
bir sürü kuru, sarı yaprak ve sevgisini bırakıp
yine dökülen yapraklarda kumral yüzün
hafifçe eğiliyor zamana
alıyor Tanrı selâmını
bize bahşedilen güzün


ne güzel bir eylül’dü bu ama senden uzakta
yalnız yürüyüşler verdi
bir tüy gibi eve girip çıkmalar
duymadım adımının sesini merdivende
gittikçe arası uzadı basamakların
çoğaldıkça sayısı eylül’lerin
ne kadar yaprak dökülmüşse yıllardan
o kadar uzaklaştık birbirimizden
artan basamaklar kadar


hep birileri var aramızda
bir türlü birlikte uçuşamıyor yapraklarımız
bir dikenli çam giriyor ille araya
iki çınar tam bakışırken
düşüyor bakışlarımızın yaprakları
öyle biçimli, öyle güzel
şarkımızı söylüyor minik serçeler
sekerken düşlerimizin üstünde


heey eylül gelecek seneye yine buyur, gel!
ne olur onun gülümseyen bakışlarını getir
hiç bir rüzgâr alıp götüremesin
özlemimizdeki umudu
sen yine es, yan, savur
aynı kalalım biz..





30. 09. 2014 / Nazik Gülünay