1.

gelip geçti de aydınlığın
soluğumu nasıl almadı anlamadım
eylülü yorgun yorumluyor ya bir de kuşlar
sessizliğime acıyabilirsin diye düşündüm
dağlardan bulutlara meraklı çocuklar gibi
kaçıp saklanmak istedim
keşfedilmemiş bir şehri gülüşlerin için
keşfetmeye kalkışırcasına...

2.

seni bir kez daha ilk ben görmek istiyorum
bir kış akşamı başlangıcı
ayakların da üşümesin diye üstelik
sadece öyle bir görmek
kirli kurşunî bir ankara sokağında yine
yoksulluk hüznüyle uykudayken hasta çocuklar
buzdan kristallerle ırgalanirken yalnızlığım
ikinci kez ilk ve son bir sonsuzluk tekrarında
yanık kokulu havasıyla varoşlar koynumda
ikinci kez...
ilk ve son bir sonda...

3.

hadi uykuya der gibi
yanımda düşündüğüm sıcaklığın
sarı bir leke gibi sönerken üstüme gün
özlediğim yokuşlu caddeyle bir
ağaçları sırf kendime hazırlamaya kıyamadığım gibi üstelik...

4.

acılarımı rüyalarımda gözlerinin rengine boyuyorum da
öyle katlanıyorum uyanmaya...

5.

hep bir yerlerden düşüyorum hissi kadar tek düze
ölmek de sıkıcı böyle
yalnızlığımı kimse bilmesin isterken de bu nedendendi
sıkıcı ölmemek yani...
kendime kabul ettirdiğim sonu
sadece bil istiyorum
kavak ağaçlarının uğultusuyla ürperirken pencereler
balkona çıkma korkusunda bir çocuk
kaldı öylece
bir nokta gibi düşünürken ağlayışını...

6.

hazır tanrı beklerken başımızda
çocuklaşalım hadi
birimiz adsız yıldızları sayarken
saklansın adsız bir yere diğerimiz
yine özgür yaşamasak da
eşit ölürüz belki...

7.

burnunun dibindekini görmezsin
gözünün içine bakar da bakar
duymazsın feryadını
şu toz taneciğinin...
özlersin uzaktakini...



kağan işçen...