şiir yüreğimden salıncaklar vurulur
diplere
susayan yarayı mavimtırak bir genişlikle
daralmış sözcüklerin günışığında
yükseltilmiş göbeklerini kaşırken
toprak misali biner çukura
ertelenmiş dünün hasretinde
sarmalayarak hıfzını ufukların
üşüyen yerlerin ağızlarında
büyüyen bir yeşili doğrar karıncalar
ki karıncalar gebelenen emeğin terlerini
yüreğindeki katmerde hissedenler

sen sözcük cambazım
derinlik abidesi
büyü biraz/dan bozulacak
dünyevi hasletlerin meydanında
gelincikler genişler
eski taş/ıtlara veda edilesi
bir günyüzü kurdudur
bir ilacın ışığında saklanır
toprağa selam veren güneşler
gagası iner tohumlara
ve işte gırtlağında sokulası
bir geviş başlatır
gidip gelen dişleri
tortuklanan aşka benzeten
ciğerleri selamlayan tohumlar
gırtlağımızı dolduracak
bir yalpalanan yörükler misali
rahatlığa eren ayak aralıklarımız
genzinden yakılacak
yar/im/sin
deyişlerinin gönlü ezen bölgesi
duy/arlı bir harf tüketmek için
basılacak tetiğe günışığının
ve bütün ışıklar gözlerimizin çukurlarında
bir sonbaharı tüketen yapraklar misali...
Yunus tapancı