gölgem dedim benimle yürüyen bir karaltıdan başka bir şey
bazen ben onu sobelerim
bazen o benim yakamdan tutar
karşı konulmaz bir düştür
onunla gelir, bahar, güz


kaskatı kesiliriz
katledildiğinde yaşam
hayat örgütüm’üz bütün kurumlarıyla çalışmaya başlar
ağzımıza bir parmak bal sürer umut
bakmayız sobelendiğimiz ağaçların
arkamızda devrilip götürülmesine
elimizdedir
yeni fideler


sevdiğim’iz gözüne mil çekilmiş
görmez içimizden tüten dumanı
nasıl bir yangıdır
buğulanır gözler’im
arkamı dönemem yine
elimden kaymıştır oysa elleri
başka bir ele doğru


nasıl bir şeydir gölgenle birleşmek istemem
senin sokağında ayaklarının yanında
yürümek istemem üstümüzü kaplayan
büyük gölgenin keyfiyle
geçmek ebemkuşağını
kaydederek her bir noktasına gölgemizin
ara renkleriyle birlikte birleşerek



güneşin doğması gerek önce
kararmış bulutlarını altederek Eylül’ün
yanıma gelmen gerek
bilirsin gölgesi yoktur yalnızların




27. 09. 2014 / Nazik Gülünay