hayat iki ucu boklu bir değnek gibi
hangi ucundan tutarsan
pisliğe bulaşıyor ellerin
eğer başarabilirsen ortada durmayı
işte o zaman bahar da sensin, güneş de
mutluluk da sensin , neşe de



bilirsin
ben hiç sevemedim ortaları
hiç sevemedim grileri
ve hiç sevemedim belirsizlikleri, belkileri
hep aykırılıklardan hüküm giymem
ve hep kelepçelenmem bir suçlu edasıyla hayata
işte bundandır



soytarı gülüşlerim var benim bahar dalında
çocukça kırgınlıklarım var yağmurlara karışmış
mevsimsizliklere kanat çırparken olmayan kanatlarım
rüzgarlarla savrulmaya alışmış



beynimin içindeki suskunluklar konçertosu çoğalırken
bohçalayıp, sandıkladığım çığlıklarım var benim
gün gelecek
hepsini sokağa salacağım



perçemlerimi tutuşturup kendi harımdan
kendi yangınımda kül olacağım
bakma bana öyle Kerem gibi
Aslı’n değilim ki sana yanayım



bir akşam
bir balıkçı teknesinde bulunur
son kez sana yazdıklarım
mürekkebin hareli mavisinden tanırsın adımı
ne öldüğümü bilirsin
ne yaşadığımı
ki zaten hep öyle olmadı mı
söylesene be canım



bakma bana öyle Kerem gibi
Aslı’n ve de aslın değilim ki
sana yanayım…












Sev_tap