diline batan dikenlerin
kanı aktı günüme
gecemi sardı gülün ölüm kokusu




oysa
bir çiçek polencisiyle evlenmiştim geçmişte
çocukluğumun düşsel kapılarını
sürgülüyorum bak yine...

hayır sevgili
köşe kapmaca oynadığımız günler çoktan geçmedi
devletle oynuyoruz şimdi aynı oyunu



ölüsevici elleri var düzenin
sevgilinin gözlerinde avutuyoruz
şerbetsiz yoksulluğumuzu



işte tam bunların ortasında
ve tam o ince noktada
anlatıyorum sana inatla



sev
çokça sev
sevmezsen öleceksin
aşktır yaşamın ana kaynağı
aşksız yaşam
kokusuz bir çiçekten farksızdır çünkü



sevgili polen satıcısı
sen ölürsen
bal arılarını da öldüreceksin
ısrarla öleyim
ve ölsünler
öl diyorsan
peki...



sahi sevgili
senin geçmişteki mesleğin
tetikçilikti değil mi?



hadi bas tetiğe
öl ve öldür
öldür b’izi!
son kez yayılır belki
çiçeklerinin polen kokusu...














20.09.2014/Sev_tap