İstanbul’da bir akşam vakti
Saat beş geçmekte özlemleri
Sıtkı sıyrılmış hayallerin teferruatı
Göğün derinliklerinde gizli.
Düş birikintisi nice gizem
Gizemlerin içinde bir ben
Bir de hayaller yitip giden.

Ufuk seyrelir gözümün önünde
Katmerli acılar birikmiş iken en derinde
Sıfatsız kimlikler çoktan sırra kadem bastı
Eşkâli aydınlığın
Gül kokulu arka bahçemde.

Sayısız ihtimal
Ve muteber bir yalnızlık
Çoktan çarmıha gerildi
Hayal şehirler
Kanıksanmış tecellisi
Çoktan beri.

Kavuşan insanlar bir yanda
Özlem haykırır kiminin sol yanında.
Sus ve sorgulama
Asla isyan da etme
Mükellef olduğun o sahipsiz duygulara.

Bu kadar mı kısa sunumu ömrün
Bu kadar uzak yakın bildiğin
Ve bu kadar mı zor
İfşası gerçeklerin.

Ne varsa görüp göreceğim
Yitip giderken kâfir zaman
Tut ki bir o kadar kifayetsiz
Yürek dediğin
Var say işte
Ne gerek var izahata
Büyülü bir mecra adeta
Özlem dediğin.