çöldeki kumların misli,
sonbahar yapraklarının derin hüznüyle,
seslendiğim aynalardaki yüzüm,
karanlığa karışmış gölgem gibi.
ruhumu kemiren habis örümcek,
kanatlarında arzı taşıyan güvercin.
pencereleri yol görmemiş evler;
balçığa bulanmış yüzler sayıkladım,
karda eriyen güneş; tersine dünya...

sözcüklerden ve sözlüklerden yana;
kurduğum cümlelere tezat,
sensiz de yapabilirim kelimât.
isyânâ müteşebbis âsî rûhum.
yazdıkça bitmeyen sonu gelmez hikâye,
anlattıkça uyutmayan masal,
hicret ettikçe terkedilmeyen şehir;
sokakları evsiz, evleri odasız,
odaları insansız / ve
insanlar nasıl sokaksız kalırsa;
erguvansız bahçelerde,
buna benzer resimler çiziyorum,
tersine dünya; kan revân palet...

gözbebeklerinde seyrederken dünyayı,
bütün yalanlardan âzâde, sanki;
ilk defa yaşıyormuş gibi sonbaharı,
ve bir pazar sabahı,
ilk defa sokağa çıkar gibi sevinçle;
hiç söylenmemiş bir masala yumdum gözlerimi.
en çok gözbebeklerinde ölürken yaşadım.
tersine dünya; yaşanmamış masal...

yapraklar vardı ayaklara takılan,
bir rüzgar ile biçilmiş ömür.
gölgesine takılıp kalmış rûh.
bir başım var; döndükçe dönen;
dünyamın içinde kaç dünya var,
kaç dünya içinde adamlar yitirilen.
etime pençelerini geçirmiş ahkâm;
sûretinden bîzârım, çıplaklığın kadar.
sözcüklerim kadar sükûta âmâde:
tersine dünyâ; bilâ kelimât...

mustafa nazif duran