çürümüş köklerinden bîzâr, çınarım.
ve/ bir çınar ayakta nasıl ölürse
öyle ölürüm. doğmamış güneşler dalımda,
kaç türkü söylerim. meçhûle kayar

yanları var hayatın anlayamadığım.
bütün yalanlarını söylerken yıldızlar
gözlerimden kayıyor bir bir. bilirim ki,
ne belâ sözdür aşk. açıklayamadığım

tuhaf öpüşleri vardı hayatın soluksuz.
oysa ki bildiğim halde bütün bunları.
bilmemezlikten geliyorum yine de. meselâ,
umuttan bahsediyorum utanmadan. o yaşlarda

tanımlayamıyordum bir çok şeyi. aynalara bakarken
nasıl korkulur anlamazdım öylesine. yani kalbime
parmaklarımla dokunurken, anlamazdım bir ölünün
soğuk ve gergin düşüncelerini. düşünürken

üşüyen ve yalnız yanlarımı. meçhûl bir duvar
ağıtına gömüyorum çığlıklarımı. şiir kanarken
en şah damarından usul usul. adımı koyuyor,
çocukluk düşlerime adını koyan; yalnızlık...

23.mayıs.2008
mustafa nazif