Bir ay doğar ayrılıklar üstüne
dirilir ellerin
bir ay doğar
sevdiğinle kalırsın


tüm sevinçlerini sorguya çekersin
çocukluğunu ,haylazlığını
ıslak uyandığın o melun sabahları ...

uçmadı diye kızdığın o yaralı uçurtmanın
gün gelir, anlarsın gidecek yeri olmadığını ...




bir ay doğar yalnızlıklar üstüne
kendini bulutlara asarsın
herşey hala O gibi kokar





düşünce amansız sevda yoluna
ayağında derman kalmazmış meğer
sicim gibi olup çilen boynuna
yapışır canını almazmış meğer




yalnızca kendin bilirsin nasıl sancıdığını gülerken kuytularda

yalnızca sen görürsün nemli gözleri
radyonun içinde avaz avaz o şarkınız söylenirken


milyon türlü çilenin kapısını zorlayıp

artar artar...

eksilirsin ...


/


susturun tümden gökyüzünü
firar edecek diğer yarım alaca bulutların sağrısında

deli gibi yağmur var kapıda şimdi
tüm kemiklerimde isyanı var ıslanmanın üstelik ...
tüm derdim şeffaf
kelimeler sancıyor bir araya gelme ısrarından !

/

aynı bulutta ağlamak için savaşan gözyaşları doğrulur
cefaya sarındığın her hali soyununca çırılçıplak
Senden ne kalır sana dair geriye ?






ağlatan her hali yemin bildirip
seni küstürüpte eli güldürüp
nur gibi bir aşkı kasten öldürüp
canı bedeninden salmazmış meğer






daha büyük acılar, çileler beslersin

bir ay doğar yalnızlıklar üstüne
düşersin dul bulutlardan


/
gölgem aşık kaldırımlara
ben sana
sen
m u h a t a b ı na ...
/




bir ay doğar yalnızlıklar üstüne
uykuların bölünür
bir ufak ezgi başlar yalnızlığının çınlayan duvarlarında
kötürüm gölgeler büyür,
acı yürür sol boşluğunda

amansız sancılar doğar çığlıklarından
aklını çeler bu deşifre haller
yastığın her iki yüzü ıslak bekler sabahı ilişip başına
sebebin oluverir bir uzak yapışır saçlarına
bir cellat oluverir yalnızlığın sevdirdiğin ellerine


malum olsun yokluğun
ölünür de yollarına
bucak bucak düşülür zamanın sokak aralarına


duyulmayan sevdalar susar dilinde
konuşsan yakarsın
sussan yanarsın
unufak kalıverirsin uzak ellerde de
kendi ayak ucunda beklersin herşeye rağmen ölümü






baktığın her yere gölgesi siner
hatra düştüğünde sineni deler
düşünmez öldüren sözleri söyler
onda hatır vefa kalmazmış meğer






yakına düşen her yağmuru
kovarsın şehrinden


ayrılık
boynunda hüküm
boğazda düğüm
eski bir hesabı kapatmak için
yeniden kanatırsın kendini


hiçbir gece sahiplenmez gölgesini
hiçbir köpek
kendi kapısında ölmez


hiçbir güneş kabul etmez sızdığını kemiklerinden
ve hiçbir kalan
birşey kaybetmez kendinden



ay düşer yüzüne
hatırlatır bir cümleyi yüzünün iskelesinde


bir ay doğar yalnızlıklar üstüne
tüm sevinçleriNi sorguya çekersin
kirpiğinde duran yağmur olasın gelir
kalbinde uyuyabilecek kadar yorgun üstelik
bir de
ölüm dolar avuçlarımın içi
ay gecenin şahidi


suyun üstündeki yalnızlığı yaşatır karanlık
yeniden masallar çalınır aklına
kızar gece yakamoz
avunur sürgün balıklar
tekneler terkeyler açıklarını


bir ay doğar ayrılıklar üstüne
kayıtsız bir fırtınaya aşık olur bu şehir

kıyılarında kirlenen her dalgadan özür diletir

a f f e d i n !


eşkiya bir ölüme özenirsin
ahir bir zamanda

şöyle
bir yol kenarında


üstünde manşet bir haberi okutsunlar diye cesedine
kavga çığlıkları patlasın istersin o keşmekeşte

hunharca süzülmek için kendi g/özlerinden
bilmem kaçıncı akşamın bilmem kaçıncı hasret acısıdır seni söyleten
ve hala O’dur bağrını aç çocuk midesi gibi gürüldeten


bir ay doğar ayrılıklar üstüne
Eylül sızar dudaklarından
ne söylesen
boşaltır yalnızlığın yorgun yağmurları üzerine




beynini kemirir bu yılka acı
dokunulmadık ellerine ferman yazdırır

bu alaca şafaklardan temizleyin bulutları artık
geceye düşen her yıldız
sızmasın kemiklerimizden !




Bir ay doğar
kapatırsın gözlerini
yarın daha çok çillenmek için
gecenin eteklerinde
bir ay doğar
sen kendini ayıklarken bu şehrin başıboş gecelerinden










Gülşah Gayret
Tekirdağ




_