“-bak hinci

“senin gibi,

maymının biri

olcak ya zürefaya havas olmuş

gel zaman, ged zaman, zevdasından

yemeden işmeden kesilmiş

bi deri, bi kemik galmış

bağrını döğüp duruyomuş,

aynı senin hesap işdeheciki

zürefanın da durumdan,

durumun vehametinden

habarı yoğumuş tabi

aynı mitli senin Özlem!



neye dersen,

aynı senin hesap,

ayrı dünnaların mahluğu

zürafada boy-pos, endam

ona keza

attığını eğilip almayo,

dönüp ardına bakmayo,

yediği öğünde,

yemediği ardında

maymına gelince

tingoza bişiy,

sencileyin

üstünde yok,

altında yok dedikleyin



başlamış senin maymın,

eşe dosda,

hısım akrabaya

emmiye dayıya

de(y)zeye halaya

“-siz bey gibi yaşayonuz, pambık gibi

hanımlarınızın goynunda

benim derdime derman olanınız

ince hasdalığa garmışlığıma

aldırış edeniz yok”

deye söylenip dırlanmaya

küsüp, yönü geri gonuşmaya



kimsecik de o dallara basmayo

neyye

olcak şey mi?

değil tabi de!

ondan

değilise “gonşu gayratı”nı

esirgeyen yoğ

emme gel de bunu maymına annat

annada bilisen



neye dersen

herifçi oğlu “zürafa” da “zürafa”

“zürefa” deyo da

başga bişiy demeyoru

senin gibi



gene böyle bi ğün,

her zamankı ğibi

senin maymın dıngıldamaya başlayınca

“-siz guştüyü yataklarda

ıscacık garınızın goynunda

ıscacık yatıyonuz

ben bi başıma

gamıdıp durun, ….”

deye zırıldamaya



ordan bi aksakallı bi piri fani

“-ga(l)kın len” demiş

..

“-ga(l)kın!

günah bizden getsin”



düşmüşler yola elbirliğiyne(n)

senin ekabir dakımı

çalmışlar zürefanın gapısını

biz bişiy decez emme

isder gül

isdersen ne dersen de

demişler durum böyle-böyle

“bizim çıplak maymın

sana havas”

…

“zürefa deyo

başga bişiy demeyo”

..

“bi deri bi kemik galdı”

..

“ince hasdalıklara gardı zavallı”

..

“yemeyo-işmeyo”

..

“döğünüyo”

..

“sayıklayo”

..

“zürafa da zürafa deyo

başga bişiy demeyo”

..

“-n’olusa senden olu

günden güne eriyip gedcek zavallı”

..



“-bizi(m) ki ha-bi elçilik;

Allahın emrini goduk emme

var sen “varman” de

bize de sorsan “minasip mi” deye

deği(l) valla

sen bize

“-ı ıh” de



biz de deyelim “durum bu”!

“böyleykene böyle”

herkes yoluna getsin

mahsat obal bizden getsin

bizde başımızın çaresine bakalım,

varsın bizim cıbır maymın

başının çaresine baksın

heş değil bize mırıldayıp

gahırlanıp durmasın..”



olcak ya

garı gısmı da

ile ağa.. bey dese de

biri kendine havasımış deye duyvudu muydu

biri yoluna dertlere gardımıydı

bek memnin olu(r)

olmaz dağlarını

“olur” eder valla

o dedikleyin..



zürafa hanım

“tamam” demeyo mu?

kırk gün, kırk gece misali düğün ediyollar

yeyollar içiyollar

zürafayınan maymın gelin-güye oluyollar

ne demeğise “dünne evine[1]” giriyollar



aradan bi ay geçiyo

senin maymından habar yok,

“ee olur” deyollar

iki ay geçiyo

maymın ortalıkda yok

“tabi” deyollar

“buldu zürafa gibi garıyı”

falan filan



alt(ı) ay geçiyo

etirafdan “yau

o(ğ)lanın başına bişiy gelmesin”

..

“biz de cicim ayları yaşadık da,

bu, bu ğadar sürmez bu”





gene yola düşüyo elbirlik

bizim ekabir dakımı

hacı-hoca dedikleyin

çalıyollar der(h)al

yeni evlilerin gapısını

zürafa açıyoru gapıyı

“buyur” ediyo bunnarı

içeri giriyollar bi bakıyolları kı

senin maymın esgisinden beş beter

akılları depelerinden gediyo

o ne len va(h)!

“ulen” deyollar

“ulen bu ne hal”



garı dışarı çıkınca

maymın

“zürafayınan evli bi maymının halını

düşünşeniz ya bi

segide seğide

işim bitiyo

bi aşşa bi yokara

bi aşşa bi yokarı”

..

..

..

bu adam ne deyoru yau..





[1] dünya evine girmek: evlenmek, düğünün olması, kendine yeni bir aile edinmek