K Ö Y L Ü Y Ü M B E N

Özledim köyümün taşın-toprağın,
Gözünden öpeyim yeşil yaprağın,
Çıksam başına da o karlı dağın,
Otursam, seyretsem doymam sanırım.

Yaylada akan soğuk pınarın,
İçseydim suyundan eriyen karın,
Yeşerip-dal veren ulu çınarın,
Gölgesinde yatsam uyur kalırım.

Katıranın, ladinin, meşenin,
Dert mi olur soğuk suyun içenin?
Yayla yollarından konup-göçenin,
Sözünü duymaktan pek hoşlanırım.

Açar dağda lale, sümbül, menekşe,
Kokusu insana veriyor neşe;
Dalında oynayıp ötüşen kuşa,
Bakıp seyretmekten bir zevk alırım.

İnleri var otellerden çok iyi,
Tutturmayın sakın hep şehir deyi,
Varsın garip olsun severim köyü,
Aç olsam da yine köyde kalırım.

Şehirde ne var ki söyleyin bana?
Yaşamayı zehrediyor insana,
Selam söylen dostlar hep köyden yana,
Köylüyüm ben, yine köylü kalırım.

Ne işimiz var büyük şehirde?
Pis hava, üstelik gürültü bir de,
Ne ararsan var benim köyümde,
Yaşamın tadını köyde alırım.

Ozan Arif, köyüm der de tutturur,
Dertli çoban kavalını öttürür,
Köy, insana yaşamayı tattırır,
Dünyayı verseler köyde kalırım.

Arif GÖLGE
(Ankara, 21 Ekim 1981)

(Not: Bu şiir, 26/06/2001 tarihinde, Mersin 2. Noterliğinin 13672 yevmiye no.su ile yazarı adına tescil edilmiştir.)