AYŞEGÜL BENİM

Neymişsin Ayşegül, neymişsin be sen?
Dağlar böbürlenir, sana “Dağ” desem!
Bir meltem gibisin, denizden esen,
Tatlı esintine kapıldım senin!
Kendimden geçiyom, değince tenin!

Ben sevince, herkes tanıdı seni!
Bütün dostlarımız, kıskandı beni(!)
Bir hayat başladı seninle yeni,
Yaşama sevincim oldun sen benim!
Daim, ellerinde olsun ellerim!

Komşular da, işi gücü bıraktı,
Hepsi ikimize kancayı taktı,
Bu kez, sevda bizi iyice yaktı,
Artık, Ayşegül’üm bir ömür benim!
Daha çok bağlandım, değince tenim!

Tanrı, bizi bize yazdıysa eğer,
Düşmanın kurşunu, kendine değer,
Bize saldıranlar, kaybeder değer,
Ben, onun olmuşum, Ayşegül benim!
Yanıyor, tenine değince tenim!

Ne de severlermiş, benim gülümü(!)
Genç yaşında, çektirdiler zulümü,
Onun için, göze aldım ölümü,
Kimseye kaptırmam, Ayşegül benim!
Koru Tanrı’m, bozulmasın düzenim!

Arif der, her daim: Allah, büyüktür!
Önce sağlık gelir, en büyük mülktür!
Alnımız açıktır, başımız diktir!
Duysun cümle âlem: Ayşegül benim!
Ölünceye kadar elinde elim!

Arif GÖLGE
(Anamur, 28 Ekim 2006-SABAH)