İŞÇİNİN, KÖYLÜNÜN, HALKIN SESİ

Bir pınar çağlıyor karşı tepeden,
Çağla pınar çağla, sesin duyayım.
Bir çocuk ağlıyor yanağı tozlu,
Eğil çocuk eğil, yüzün yuyayım.

Bir çınar yeşermiş dalları uzun,
Kırık mı ötmüyor telleri sazın?
Salına salına şu gelen kızın,
Yanağından öpmeye nasıl kıyarım?

Köyümün dağında esiyor yeller,
Bahçede açılmış kırmızı güller,
Gurbete nasıl da alışmış eller?
Ben sılaya döneceğim günü sayarım.

Bir serçe konmuş dala ötüyor,
Göğermiş ekinler, yeni bitiyor,
Yağmur yağmış gibi toprak tütüyor,
Söyleyin, köyüme nasıl doyarım?

Sıladaki dağı taşı özledim,
Dostlarımdan birkaç satır gözledim,
Dertlerimi, yüreğimde gizledim,
Sesinizi ancak düşte duyarım.

Eğrile büğrüle uzanır yollar,
Yanında eğilmiş yemyeşil dallar,
Çiftçi kardeşimde var tatlı diller,
Onu dinlemeye nasıl doyarım?

Sözüne nazına doyamadığım,
Tutup da öpmeye kıyamadığım,
İncecik belini saramadığım,
Sevgilimi bile köyde koyarım.

Ozan, neden dertli söylersin yine,
Dilerim dönersin bir gün evine,
Ana, baba, kardeş hem sevgilime,
Uzaktan uzağa nasıl doyarım?

İşit köylüm sen Arif’in sesini,
Kardeşimdir, bütün köylü kesimi,
İşçinin, köylünün, halkın sesini,
Tüm gücüyle yüreğimde duyarım.

Arif GÖLGE
( Ankara, 22 Ekim 1983)
.