bâzı çiçekleri hiç sevmemeli insan
el değmemeli hiç
okşamamalı
çekmemeli içine bildik demini



sen beni böyle mi sevdin akşam sefâsı
dudaklarında karamel rujlar
bir film seyreder gibi
boş vagonlarla dünleri gezdirir
yüreğinde yeni bir sürgüne yer verir gibi


sen beni böyle mi sevdin akşam sefâsı
çok mu ihmal ettim seni
gamla dolu olsam da
hangi gün kaneviçe gülüşlerle okşamadım seni
şiirler dolayıp sağır küpelerine
yamaçlardan taşıdığım sularla
taze portakal kokusu sürmedim ellerine


ben seni bunun için mi sevdim akşam sefâsı
yeni bir pasta târifi gibi elden ele dolaş
hayat rengi gözlerinden haram dereler aksın diye mi
alışkanlıklarını değiştirir insan , cigarasını aynasını ne bileyim yastığını


şimdiden affet e mi
aklım çok dağınık bu ara
ve hiç bilgim yok
ayakta da rüya görür mü çiçekler
ya da toprağı çiğnemeyi büyümek
iyileşmek mi zanneder
üzülme, kırma boynuna gerdanını
belki sana hiç şiir okumayan rüzgardaydı kabahat
sabırla güneşlenen bir buğday tanesi
bir orduyu doyurur demeyen
içine izinsiz konan şarkılardan ummak medet


okşuyorum şimdi namahrem bir dokunuşla buğday tenini
çiçekler nârindir tüm hıncını verme
çok sulama diyorum!
çürütme ince belini

bir dans tut şimdi ayna partnerinmiş gibi
yangın gözlerine
seni kimse benim gibi sevemez bakış doldur
dudaklarına o içini yakan felç eden nağme;


her un seni ekmek yapmaz
her un seni ekmek yapmaz
her un seni ekmek yapmaz!


bir çocuğun balonunu patlatmak gibi hatırlamak
iç geçirerek aynalara
vişne rengi bakışlar fırlatmak
sabun köpüğü düşlerde
belkili kadehler parlatmak
yaşamak deniyor işte akşam sefâsı
kader, alnındaki güz telâşına
biliyorum sen de beni sevdin
hiç konuşmasan
dalını hiç kıpırtatmasan da bahara

şimdi derin bir nefes
daha fazla, daha, daha
ve hisset
.

bir duadan taze çıkmış nefes gibi
dudaklarım avucunda!


öp avucunu koy yanağına!



ToprağınSesi





.