Kalem küsmüş kağıda artık yazmam diyormuş
Onca elemden bıkmış bunalmış olanlardan
Hırsından sabah akşam şimdi tırnak yiyormuş
Sahte sevdalar yetmiş bıkmış tüm yalanlardan.



Dedim etme be kalem kıyma nice oluruz
Bunca kahır eziyet sensiz dile gelmez ki
Tamam elbet sonunda mutlulukta buluruz
Herkes ağlar hayatta her şeye de gülmez ki



Bak etrafına şöyle cinayetler diz boyu
Silah satmak adına çocuklar ölüyorlar
Anaların ağıdı yürekte tuzlui kuyu
Vatan elden gidiyor toprağı bölüyorlar.



Zengin dağı aşırmış fakir yolu şaşırmış
Yeni doğan bebeler çöplerde bulunuyor
Hırsız çarşaf giyerek evlerden mal aşırmış
Artık hava yerine kükürdü solunuyor.



Gel şimdi yazma kalem yürek taşmış sel gibi
Gördüğüne üzülüp kağıtta boğuluyor
Keşke alıp götürse olanları yel gibi
Mürekkep damladıkça etrafa dağılıyor.



Ne yazarsam yazayım aslında değişmiyor
Aç olan aç kalıyor toklar desen hep densiz
Fakirlik başa bela, kaderle sevişmiyor
Kalem kulun olayım koyma beni bak sensiz.



Bende isterdim elbet kağıda aşk işlensin
Ruhumu dinlendirip yeniden doğmak için
Bu yürek dertten değil artık aşktan fişlensin
Mutluluk yağmurunu gönülde sağmak için.



Ayvazım DENİZ/kasimediz