Ne bir yudum su istedi,
Ne bir dilim taze ekmek,
Ne de süslü elbiseler için,
Harcamak için para dilendi.

Kör kız,
Sadece sevgi istemişti oysa,
Yalvarırcasına bakarken kocasına,
Engel olamıyordu,
Sahipsiz göz yaşlarına.
Zaten,
Babası kıymıştı ona,
Henüz o,on dört yaşında.

Gidecek hiçbir yeri yoktu,
Acılara katlanmaya mecburdu,
Evet o daha çocuktu,
Plastik bebek ile oynarken
Gerçek masum bir bebeği olmuştu.

Geleceğe dair bütün ışıklar sönmüştü,
Hayalini kurduğu yollar kör düğümdü,
Peki tek kurtuluş ölüm müydü?
Değildi !
Ama karanlığa gömülen,
Kocaman bir ömürdü.
Kör kızın gözleri değil,
Bahtı kördü.

Kara kalem ile yazılmıştı alın yazısı,
Yazsak sayfa sayfa olur kör kızın romanı.
Yıkasak temizlenir mi köhne beyinleri ?
Yoksa yaksak mı?
Kokmaya başlayan kirli fikirleri.

Daha binlerce çocuk var celladına gülümseyen....


Vagif Seyyah Hüseynov