Yolcu misali hep pencerede gözüm
İyi şeyleri belki yukardan görürüm diye
İniyorum bu sefer hayata soğuk sokaklara
Yağmurda yürürken sokakta ellerim ceplerimde
Gözlerim bakıyor, bakıyor ama nereye
Mahpustaki mahkûmun bakışıyla bakıyorum
Boş, boş ama bir o kadar da anlamlı
Çünkü anlayanı ya toprakta ya da yaşıyor; ama gamlı
Yağmur damlaları toprağa kavuşmak istercesine iniyor sanki
Onlar bile birlikteliğin peşinde yani
Bir ben yalnızım bir de sokak lambaları
Her gün birçok dertli için mekâna ışık tutan
Köşe başlarını loş ışıkla aydınlatan sokak lambaları,
Ha kırmaya çalışır insanların bazıları
Huzur ve mutluluğu ziyanda arayan şefkat mahrumları
Eksik olmanın verdiği acı hep yalnız bırakmakta onları
Medeniyetle ayrı düşmüş olmanın verdiği büyük acı
Belki suçları yok geçmişin insafsız intikamı
Hak edene değil, garibe aldığı nefret dolu tavrı
Hayat döngüsünün en büyük yanlışı
Güzelin terk ettiği dünyada, çirkinin padişahlığı
Gerçeğin kaçak dövüş oynadığı, yalanın
O acizlerin tek başvurduğu acizlik belirtisi yalanın
O lanet yalanın her tarafı kapladığı meydan okuduğu dünyanın
Bir de korkusuz yürekleri var
Korkunun bile saklandığı o inanılmaz küçük bedenler
Hepsi birer melek, yılmaz birer yürek
İşte onlar asıl sahibi olacak bu küçük dünyanın
Doğruyu baş tacı yapacaklar kıracaklar belini yalanın
Aşkı silah yapacaklar sevgiyi kını, kılıncın
Onlar en güzel eseri bu kısa hayatın…