en güzel sözlerimi henüz söylemedim sana
ve sen buna rağmen gittin.



ne devrik cümleler kurabildim
aşkımızın gizine
ne de ’ seviyorum ’ kelimesinin hakkını verebildim
gözlerimde
gülünü kaybetmiş bülbülün hüzünlü hikâyesi



güven denen mahlûkât
evrimini tamamlayıp
yıllar önce gitmişti dünyamdan
yerine ayakta durmakta zorlanan bir gecekondu gibi
üflesen yıkılacak
’ belkiler ’ yetişti
başımın üstü hep bulutlu
bütün içindekileri dökmeye hazırlıklı
susmak tercihti sadece
kader değil.



en güzel busemi kondurmamıştım daha alın yazına
ve sen buna rağmen gittin



dudağım asma üzümlerinin koruk hâli
hani balından yeni ayıklanmıştır çürüme yolunda
düşer tane tane yere
mevzubahis bu değil elbet
içimin yokluk deniziyle dolmasından bahse girmeliydim
ya da sensizlikte yemiş vermez kuru bir ağaça dönüşen
sözcüklerin karnını deşmeliydim



ama;
ben sensiz de bütün güzellikleri öpmeyi sevdim
sen varmışsın gibi



ben aşkı bulamayan gönüllere
böylesine bulunmaz bir güzelliği
dudaklarımı şapırdatarak
tattım demeyi sevdim
ve ben bildim ki
bir kez dokundumu yüreğinize sonsuza kadar çıkmaz izi



en güzel şarkılarımı sana söylemeliydim
sesim bıçak gibi kesilirlken ardından
s u s t u m






Ayvazım DENİZ



.