Din, iman, ırk, köken renkleriyle süslenmemiş , sıradan bir şiirdir bu.Dininiz, imanınız, inancınız , ırk ve kökenleriniz size kalsın.Tüm savaşların, imansızlarca özenle hazırlanan dinsel ve etnik projeleri olduğunu bilirim...Bu şiire , evrensel gerçekler ve acılar yeterli.

ruhları gecenin kül karası
benzi solgun yüzler
ölümün insan tasviri
zamansız vedaların zamanı şimdi

vedasız ayrılıklar
uzayan yollar
feri sönmüş bakışlarda
renklerin yokluğa dönüşü

havada
yoğun bir barut kokusu
bir çocuk sesi
uzakta ağlayan

can almaya hazır bir bombanın ıslığı
sonra
kopan bir başka film karesi
düşen bir takvim yaprağı
bir can daha zamansız
umarsızca kaybedilen

doğduğu topraklara
ekilen ölüm tohumları
kahpece projelerin
kahpelikleri
ve kopan uzuvlarıyla
elleri
ayakları
başları
seyreden insan grupları
insan ise ne kadarı

kanlı elleri
kana doymayan
yaban coğrafyaların
organize katilleri
her coğrafyanın
her toprağın
kendi bahçesinde yetişen
bakımlı
özenle büyütülen
ihanet çiçekleri

ve ölüm
her gün biraz daha
gömülen insanlık

sinsi gülüşleri
sinsi kahkahaları
sömürgeci güçlerin
ve
daha çok kan
daha çok zulüm
dah çok acı için göbek çatlatan
ikna edilmişleri
hep aramızda dolaşan

benim yok artık
ne ırkım
ne dinim
ne de dilim

Filistin’de
Gazze’de
her nefeste ciğerlerinize dolan
içinize çektiğiniz zulmün
bir bombayla parçalanan
her candan
her tenden bir hatıra
bir toz zerresi’yim şimdi

acı oturmuş kanı durmayan
görülmeyen gözyaşlarıyım ben

teninizi ıslatan
yağmurlarıyım şimdi
artık görmeyen çocuk gözlerinin ...