Hayatlar bazen sahipleri tarafından yaşanmaz .

Taşınan bedenlerin ve ruhların refleksleri başkalarının ellerindedir

Kişinin kendi istemediği ve mecburen yaşadığı hayat için ödediği bedeller

o iplerin olduğu elleri değil sadece ,

sadece zavallı PİYON u acıtır...







Yokluk yurtlarının kelepir gülleri
Ellerimle besledim kâküllerinizi
Her vapurda rüzgâra burukluğunuzu ben üfürdüm
Nezleli nefesleri ben biriktirdim koynumda


Her dalı kendim kestim
Suyum öfkenizden kirli şimdilerde
Her yolu ben mühürledim karanlıklarımla
Hüzünlerim çürüdü dişlerin gölgesinde gülmedim

Hiç kanamadı çıkıklarımdan acılarım
Ağlamadım


Yargılanmadık hiçbir günahım yok şimdilerde
Hüznüm benden iki teneşir yüksek sürgünde
Varsayımların boğduğu oyorgun kız artık yeminli
Cürüm ettim etlerimi zalim bir vücutta irini sevdirerek
Karnımda ağrısı hala kar sularının acıyor çillenerek

Patlatır kemiklerimi
Sırtımdan gençliğimi emerek zaman ...


Hiç pişman değilim taşladığım denizlerden
Hazana da küstüm dermesin güllerimi
Takvim yapraklarında aşırdığım her yaşanmadık günü
Yüzünü görmediki yetimlere bıraktım alenen


Alenen ruhum bileklerimden asılı
Gözü tavanda niyetlendiğim her uykuya küs,
Aç midelerin bulantısına bile karıştı günahlarım


pişman değilim...



Yorgun yanıma dayalı katarları ittiğime de pişman değilim
Yaşıma yasladığım kirli elleri kestiğimede


Bana sorulmadan doğurulduğum sancıdan mütevellit
Her doğan güneşi süzerek emzirdi şafaklarım
Hiç yüksünmedim yankılanan çığlıklarımdan

Kasten boğduğumdan beri buhurlu umutlarımı
Başkalarının yaşadığı müsveddemden tiksindim
Ömrümü işgallere yem ettim

Bittim

İtiraf ediyorum ;

Pişman değilim









Gülşah Gayret

Tekirdağ



,,,