ben senden iki kere vazgeçtim
koyu bir yalnızlık seçtim kendime
göz beni görmez
içimde bir garip sarhoşluğun yenilmişliği
her gözyaşım gözümde donar yalnızlığımdan

biri selam verse hakeza
boşalacak seller bilinmez limanlarımdan
adını yalnızlık koyduğum her çocuk
yanaklarımda soluyacak acımı,dudaklarını bükerek

ben senden iki kere vazgeçtim




kelime arayan cümlelerden bir kitap vardı bende
arasında kuru bir sen ,ıslak bir ben saklardım


buruk hatıralardan kalan tek acımı o aralıkta yaşamaya çalışmıştım
ben senden iki kere vazgeçtim...



o kitapta kayboldu ardından
hayat galip
ben yenik
herşey terketti beni

uzaklardan dumanı var, kendi gelmez sevdaların

kime baksam bir parça ’ sen ’ yapışmış çehresine


küllüm olmuş bir bedene hapissin haberin yok
yok olan bir hayatta, adıma sende yer yok..



bu kadar yok arasında kör bir zavallıyım


bir zavallı !


zulmüne gözlerini yok sayan
bir sensin bende , beni hiç yaşamamış sayan
dönsende yazıkları kaldıramam hayatımızdan
senli bir sabaha katlanmak içimden gelmez...


söktüm içimden seni hoyratça
yakın gelen her uzaktan kaçtım,koşar adımlarla
uykusuz kalışlarıma sor inanmazsan nasıl titrediğini bedenimin
sen olduğunu söylesin susuş nedenimin

ben senden iki kere vazgeçtim...



biri gittiğinde ,


biri bittiğinde ...



söktüm içimden seni hoyratça!
yakın gelen her uzaktan kaçtım koşar adımlarla
uykusuz kalışlarıma sor inanmazsan nasıl titrediğini bedenimin
aynalara sor,sen olduğunu söylesin susuş nedenimin


ben senden iki kere vazgeçtim



biri gittiğinde
biri BİTTİğinde ...







____________________



Gülşah Gayret



TEKİRDAĞ