Gece, dilsizliğiyle ismini fısıldadı kulağıma,
Kanıma girdi şeytan,
İsmin düştü üzerime.


Sahi sen çok mu uzaktasın?
Döndüğüm her karede gözlerin çakılıyor gözlerime.
Ellerini tutmaya kalkıştım,
Yalnızlık dokundu yüreğime.
Anladım ki uzaktasın.
Anladım ki dokunamayacağım yerdesin.

Düşürdüm bakışlarımı diplere,
Yüzün kıvrıldı yamacıma.
Attım kendimi gecenin kollarına
Ve açtım ömrümün tüm iliklerini.

Kanım sızdı ayaklarıma,
Söküp bağlarından birbir,
Atmak istedim dünü.
Çocukluğum geldi aklıma.
Gülümsedim...

Aynaya döndü yüzüm,
Gülümsemek yakışıyordu bana.

Sahi tekrar ilikleyebilir miyim düğümlerini?
Toplayabilir miyim kanımı damarlarıma?

Bu gece şeytanın omurgasından günahın temelini attım
Ve yüreğim sustu kafesinde,
Ruhum darıldı bana.
Ah şu zamanı geri alabilsem
Hangi pişmanlık hesap sorabilir ki zamana?
Zamanın pişmanlığı olsaydı,
Dönseydi bir kez geri,
Öldürmezdi insanı hiçbir pişmanlık fiili...

15/01/2014 VAN

Nimet Öner