"insanlar bir zamanlar severdi heiran"
uçsuz bucaksız gözyaşı akmazdı avuçlara
kesik yolları vardı yaşamın
tutunulurdu, bırakılmazdı
nehir kıyılarından akardı sevda
oluklara bölünmüş
parçalanmış, süzülmüştü.

"insanlar bir zamanlar severdi heiran"
yürekte hissedilen yaratılıştaki özdü
bense anlamış değilim böyle masallardan..
benim gövdem sevmekle yıllanmış
vedalaşmalarım bi tuhaf
dilim susup
kirpikerim sürtüşmelere ayrılmış
-oysa ki uzaklar yakından saldırmış-
budur
çağ ayaklarımın altından akıyor
dünya başucu kitaplığımda duruyor

"insanlar bir zamanlar severdi heiran"
şimdi ben anlatamam ama anlayacaksın
karanlık sözcükleri ağzından duyacaksın
denedik
ayrılık her mevsimde aynı esiyor
iştahla saldıran bir rüzgar oluyor şehir
ve asık suratlardan okunuyor devir
bense susmuş gibiyim
gözlerdeki zindan da kalan ben miyim...
çarpar yüzüm mezar taşlarına
sevemem ,giderim heiran
çünkü;
"insanlar bir zamanlar severdi heiran"..

/ koyu siyahlı