0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
909
Okunma
Çağırdığım tüm uzaklar adınla başlıyor
Bir yaprak düşmesi, bir gönül sızlaması
Ağzımdan çıkan şiirler sen oluyor
Bilmeli ki insan; insanı yalnızca sevdikleri incitebiliyor.
Takati yok keramet bekleyen mürid
Bir ışık yakmıyor tozlu lamba da ifrit
Gecesi gündüzü denk olur acının
Var mı dönüşmeyen sana, bir öldür bin dirilt.
Sıçrar üzerine geçmişin tozu
Bir korku ki karanlığın suçlusu
Ancak temizlerse beni ellerin temizler
Onlar da uzaklığın muştusu.
Gel ki dönüşsün mevsimler bize
Açılsın dalında çiçek
Şairler içimizde yeşerecek
Birgün bakacağız;
Dünya yeniden gülecek
Dünya evimize dönüşecek. /
5.0
100% (2)
