sen yokken ;

kirpiklerin batıyor acıyan yanlarıma
Haliç kadar derin geliyor aklıma bakışların
kemanını ağlatıyor bir usta İstanbul’un soğuk gecesinde
sahibini unutan köpeklerden daha yenik sana olan muhtaçlığım
doyuracak kadar tokgözlü değil sevişlerine açlığım

sen yokken ;

soğuyan çayım çarpıyor gözüme birden
balıkların başkenti oluveriyorum denizinden iğrenen.





sen yokken ;

sendeleyip senden kalanımla doğrulduğumda
zoruna gdiyorum beni taşımaya yüksünen siyatik bacaklarımın ...





yürüyorum yalın ayak
kimsesizlik erketemde
içimde asil bir titreme
alnımda soğuk ter
aklımda yapış yapış bir çift nemli müjgan .


kaldırımlarda öyle tüküre tüküre
sırtımda vebalin
koynumda rutubete yenik resmin...



sen yokken ;



tesellisiz yolların üstünde sabahı çalıyorum o tinerci çocuğun ellerinden
içim sızlıyor yokluğunda sensizliğe yalnış kaynamış kemiklerimden
yırtılıyor ortasından İstanbul seni son gördüğüm kavşakta ...






sen yokken;

hep benim ol istiyorum aslında
ateşin dumanı sevdiği gibi yana yana sev beni
ıslık ıslık kırkikindi taşısın saçların
aynı ayın altında
çentiklemek bu taşları yenik sehrin ışıklarına ...





sen yokken ;

bir tren uykusunu bekliyorum sitemle belki
barut kokusunu avuçlarında emzirdiğini unutmuyorum inan ki...




sen yokken ;

baygın bir menekşeye özeniyorum
ve kâr kalıyor gözyaşlarım
Diyarbakır kadar özgür olmayı istiyorum bilinçle
vuruluyorum alnımın çatısından





sen yokken ;

kumlar yapışıyor yapay hayallerime
sömürüyor kimsesizliğim acılarımı öyle açık aşare
can doğruyorum ...






divane miyim ?



karnımda soğuk veballerin

sol yanımda bir sıkımlık ütopya

uslanmak neyime benim ?





bu dudak kurutan susuzluğu bir gel bana sor

Vallahi öldürecek kadar ağrısı birikiyor avuç içlerimde

ve dünyaya baş kaldıracak kadar küfür şu kopası hak dilimde






sen yokken ;

zapta geçmeye hazır eşgalim
vuslata gün sayacak kadar sayı da biriktirdim



çık gittiğin yerden artık
gel artık gölgesini inzivaya çeken yârim

gel,

çayı da demledim ...