sen
gecikmiş vakitlerde zaman zaman
saçlarımda dolaşan serin bir akşam rüzgarıydın
seninle gelmişti o
bahar yeşili bir mevsimdi
belki çok erkendi kimbilir
her şey için
belki de çok geç’ti




hayat denilen oysa yalan bir şehirdi
tek doğru sendin var olanlar içinde
tüm yaşanmamışlıkların özünde sen vardın
unutulmuş gülümseyişleri anımsatan
gökyüzüydü bakışların
nedense hep rüzgar senden yanaydı
bana doğru eser
yüreğime savururdu saçlarını
toplamaya çalışırdın yüreğim gibi
yüreğin gibi




şimdi saçlarım darmadağınık
ayaz düşmüş tel tel kışlardan
bir akşamüstü yine belki
bilmiyorum zamanları
tipi var bu şehirde be canözüm
kaldırımlarda kalmış ayak izlerimiz
ürkek mahzun bir kedi’nin ağlayan gözlerinde yağmurlar
ne sen geleceksin
ne ben senden giderim bilirsin





olsa olsa bir başka akşam olur
yanına gelirim o gün
usulca eserse bir rüzgar
ve saçlarını dağıtırsa yine
bu kez uzaklara doğru
yağmurlu kaldırımlarda ıslak ve kirli bir kedi görürsen
gözleri eski bir bahar yeşili belki
bil ki canözüm
sana kavuşmuşumdur o gün

o gün gülümseyeceğim bir biçimde
lütfen sen de bana son kez gülümse ...