Üşümüş ellerimle sarıldım parmaklarına
minicik serçe yüreğimle
ısıt diyordum
ısıt ki donacağım bu zemheri gecelerde
öyle küçücüğüm ki
öyle çaresizim ki
nasırlı avuçlarından bir tutam mutluluk ver dudaklarıma
bak nasıl susamışım
kana kana içmezsem oracıkta kopar kafamı
bir daha anma ağzına yar diye adımı.



Kaybolan ömrümün el değmemiş baharı
henüz kirletmeden hazan mevsimi kuru yapraklarıyla
rüzgarlar gücü yettiğine esermiş
gücü yettiğini sökermiş dibinden
ben son düşen yaprağın olayım ömrüne
öyle sıkı sar ki beni
ne boran ne de kar koparamasın
kök salmış toprağındayım hadi tut beni..



Her sabah camına konan o serçe benim
al içeri diye büzüşüp durduğuma bakma
beklemekten usanmaz bu yürek
bir kaç parça ekmeğe tav olur
bakma mahsun duruşuma
bakma küçük oluşuma
bende aslan gibi bir yürek var.



Ayvazım DENİZ