Kadın sokak aralarında
eski püskü bir binanın kolonuna yaslanmış
el açmış dileniyor
bir lokma sevda götürecek akşam eve
tüm yoksulluğu bundan.



Bina çürümüş içten içten
yaslandığı kadar yaslanıyor geriye
yıkım haberi gelmeden
dayanır mı biraz daha bilinmez
ama o ruhunu genç bir hüthüt kuşuna yüklemiş
hayalini koynunda eski bir muşambaya sarmış
nuska gibi taşımakta
ölümle kucaklaştığı gün
gökyüzüne serecek mavileşsin diye.



Kadının dizleri çürümüş
sürünmekten mi bilinmez
binanın etrafında turluyor mütemadiyen
yorulduğu yere çökecek biliyor
her tekme yeyişinde hayattan
iki avucunu açmayı öğrenmiş
sema’ya gönderirken iç acıtıcı dualarını.



Sevgiyi gömleğinin cebine tıkan bir adam
yavaşça sokuluyor yanına
eli pantolonunun cebine sıkışmış
Kadını süzüyor delici bakışlarıyla
ve kadın elek gibi her tarafından fışkırıyor
tutacak parçası kalmamış duygularının
dökülüyor adamın paçalarından.



Elini adamın gömleğinin cebine sokmak istiyor
o bir parça sevgiye ihtiyacı var
uyuşturucu gibi sarmış vücudunu
titriyor, korkuyor
hadi ver diyor adama
bir parça, ne olur
bak ölüyorum sevgisizlikten..



Adam cebinden çıkardığı buruş buruş sevgiyi
kadının içine sokuyor
al işte diyor rahatla.


Ayvazım DENİZ