’ Belki de aşk ölümsüzdü
Biz onu ölmekten beter etmeseydik eğer ’





Ah hiç bir vakte sığdıramadım nazını VERDA !
Dâra çekilse başım
Saadet tahtında hülle biçerim
İnlemem ki çile kapısında okunsa adın
Ezcümle fermân ile bahtıma yazar geçerim



Kendi beraatinden kaçan kuşlar misali gün
Efsunlu bir düğüm ile gövdemi eziyor
Tenimde hayat
Ve kırık kolunda bir sarkacın
Dalgalanıp duruluyor sular



Varlık ; nefesin yetmediği o yerde
Kutlu bir çağrının yaktığı ’od’ la
Tutuşmasında kandilin



Ağla !
İçleniyor kalbimin sen dolu tınıları
Sulak yerlerde açsın diye nilüferler
Ömrümün karlı dağlarına umut taşıyor
Ve kıyametin ardından ihya oluşunda yaşıyor
En berrak günlerini



Ah avuç içimde bekleyen güvercin bakışlı VERDA !
Hatmî gülüşüyle kıbleme dokunan ’es’
Al ! Beni de savur ışkınlarının olduğu yere
Bâkî kalsın dudağımdan akan ’âmin ’ seslerim



Kâfî değil mi
Kirpiğimden kopan şuleler
Yanmaksa yandım nârına
Yıkılmaksa andım olsun
Göz ile izan arasında kalırsa aklım



Elime el olma !
Gülüme dal bulma telaşından kaçtım koynuna
Düştüm kalktım
Düştüm kaldım
Ve darmadağın saçlarım
Duyguyla vurulmak
Aşkla devrilmekti adı
Aldırmadım
Gönlüme yuva yapan kuştu bakışların
Kucağımı açtım



Yâr ateşiyle yanmak
Aydınlanmaksa muradımız VERDA !
İnce bir nakış ile örül ömrüme
Yardan düşmenin acısıyla irkiliyor uykularımız



Ah ömrümün geç gelmelerine sür kudretini ab-ı hayâtım !
Yak çerağımı
Sabrın dervişi değilim anla
Doldur boşluğuma uzanan bardağımı
Başı göğe erenlerin serinliğinde tut beni !