Bir gün
Bir yerde
Savaş çıkarsa,
İlk önce çocuklar
En son çiçekler ölür
Ben ölürsem şiir ölür
Şiir ölürse
Cümleler ölür
Etrafa et parçaları değil
Kelimeler dağılır
Bir gün bir yerde
Savaş çıkarsa
Çocuklar ölür
Umutlar sakat kalır.
Şehrin meydanında
Kırmızı elbiseli adamlar asılır
Eğer bir gün bir yerde
Petrol için savaş çıkarsa
Utancından Çanakkale ölür
Bedir iki defa
Uhud üç defa
Ölür.
Bir gün bir yerde
Savaş çıkarsa
Erkekler savaşa gider
En çok kadınlar ölür
Çorak bir ovaya döner evler
Kadınlar ölürse
En çok
Kapı önlerinde
Fesleğenler ölür.
Bir gün bir yerde
Savaş çıkarsa
Zambaklar utancından boynun büker
Bu dertten ölür.

Oysa benim büyüdüğüm şehirlerde
Çocuklar şımarırken
Onlara göz yumulurdu
Ölürken değil
Oysa biz
Büyüyünce de giysin diye çocuklar
Onlara bir kaç beden büyük
Giysiler alırdık
Birkaç beden büyük
Tabut
Veyahut
Kefen değil.
Eğer bir gün bir yerde
Savaşta, çocuklar ölürse
İlk önce parklar
Sonra kuşlar
En çok göçmen kuşları
Ölür.
Göçmen kuşları,
Terk ederler şehirleri.
Bir gün bir yerde
Savaş çıkarsa
Önce insanlık
Sonra insanlar
Ölür.